Ekologia

Przez ostatnie dwadzieścia lat polski przemysł uległ przemianie pod wpływem wielu czynników, a najważniejszymi z nich były: transformacja ustrojowa oraz ekonomiczna, prywatyzacja oraz przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. Wszystkie wpłynęły, pośrednio lub bezpośrednio, na ochronę środowiska w przemyśle, również cementowym. 

Największy postęp można zauważyć obserwując emisję pyłów, z którą przemysł cementowy był kojarzony przez całe dekady. W kluczowym momencie restrukturyzacji cementowni, po ukończonym procesie prywatyzacji a przed przystąpieniem do Unii Europejskiej (1999-2003), emisja pyłów została zredukowana czterokrotnie. Stało się tak dzięki optymalizacji procesów technologicznych, stosowaniu coraz większych ilości surowców wtórnych oraz stosowaniu paliw alternatywnych.

Optymalizacja procesów technologicznych skoncentrowała się na odejściu od produkcji cementu metodą mokrą, starszą, prostszą, i tańszą; jednak bardziej energochłonną, mniej wydajną i przede wszystkim bardziej szkodliwą dla środowiska. W roku 1989 ponad 60% cementu w Polsce była produkowana metodą mokrą, a jedynie 39% metodą suchą. Obecnie 98% cementu jest produkowanych metodą suchą. 

Efekty tych zmian można zaobserwować śledząc statystyki zużycia ciepła podczas wypalania klinkieru portlandzkiego. Na początku lat 90’ wyprodukowanie tego surowca pochłaniało od 5000 do 5500kJ na kilogram klinkieru. Obecnie energochłonność tego procesu to 3500kJ/kg klinkieru portlandzkiego. Zwiększyła się również ilość stosowanych paliw alternatywnych, przekraczając 15% udziału energii potrzebnej do produkcji przemysłu cementowego. 

Zastosowanie surowców wtórnych podsumowuje zmiany w cementowniach w ciągu ostatnich dekad: Rocznie wykorzystuje się 2,5 miliona ton odpadów przemysłowych takich jak popioły lotne, żużle wielkopiecowe, odpady żelazo nośne czy gips z odsiarczania spalin.