Branża cementowa w polsce

Pierwsza cementownia w Polsce, a piąta na świecie, powstała w roku 1857 w Grodźcu. Polska w tym czasie była pod zaborami, a Grodziec znajdował się w zaborze rosyjskim. Produkowany cement był bardzo dobrej jakości, odnosił sukcesy nie tylko na wystawach na terenie Rosji, lecz również w Paryżu, Londynie i Wiedniu.

W tamtych czasach najważniejszym ośrodkiem produkcji cementu było Opole, pierwsza cementownia powstała w tym rejonie nosiła nazwę Portland Zementwerke, a jej wydajność (900 ton) była dwukrotnie większa od wydajności cementowni w Grodźcu. Przez następne 50 lat na Górnym Śląsku powstaje kolejne 10 cementowni, z czego 9 ulokowanych zostało w pobliżu Opola.

Podczas pierwszej wojny światowej polskie cementownie poniosły znaczne straty zarówno w wyniku zniszczeń jak i rekwizycji, niezapłaconych zależności oraz przestoju w gospodarce. Dodatkowym problemem po odzyskaniu niepodległości było połączenie 3 różnych systemów gospodarczych w jedną całość. Efektem tych problemów był poziom produkcji cementu w roku 1919, który wyniósł 199 000 ton cementu, co odpowiadało 21% zdolności produkcyjnych.  

Kolejne osłabienie przyniósł wybuch II wojny światowej, podczas której polska gospodarka była wykorzystywana na potrzeby armii niemieckiej bądź rosyjskiej. Większość fabryk ulega zniszczeniu, rozkradzeniu bądź wywozowi za granicę. Odbudowa przemysłu nastąpiła jednak dość szybko: już 2 lata po zakończeniu wojny, w roku 1947, produkcja cementu dorównała tej z roku 1938. 

Po II wojnie światowej Polska znalazła się pod wpływem ZSRR, a panujący ustrój zakładał sterowanie gospodarką. Mimo wielu wad tego systemu, przez 4 dekady komunizmu w Polsce powstał nowoczesny przemysł cementowy zaspokajający potrzeby krajowe. Otworzono wiele zakładów cementowych pracujących do dziś: Górażdże, Ożarów (obydwie wybudowane przez duńską firmę F.L. Smidth), Nowiny, Warta, Małogoszcz. Co więcej, już w latach 80’, mimo upadającego systemu socjalistycznego, nastąpiła znacząca restrukturyzacja przemysłu cementowego, zwiększono wydajność oraz ekologiczność pracujących cementowni, a cały program restrukturyzacyjny był wart ponad 23 miliardy złotych. 

W 1989 roku Polska stała się krajem demokratycznym, z gospodarką wolnorynkową. Dla przemysłu cementowego oznaczało to prywatyzację wszystkich cementowni; ich właścicielami stały się światowe koncerny cementowe takie jak Lafarge, Heidelberg czy Cemex. Przyczyniło się to do dalszego usprawniania cementowni, zarówno pod kątem możliwości produkcyjnych jak i ekologii. Zmiany te były kontynuowane po przystąpieniu Polski w 2005 roku do Unii Europejskiej. W 2010 roku wyprodukowano w Polsce ponad 15 milionów ton cementu, co plasuje Polskę wśród 10 największych producentów cementu w Europie.